Η μικρή Θάλεια και το Αστέρι της Καρδιάς

 

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μικρή πόλη όπου οι άνθρωποι κοιτούσαν πάντα κάτω, ζούσε ένα κορίτσι που αγαπούσε να κοιτάζει τον ουρανό. Την έλεγαν Θάλεια, και κάθε βράδυ, πριν κοιμηθεί, μιλούσε στα αστέρια. Δεν της απαντούσαν ποτέ — αλλά εκείνη δεν πειραζόταν. Γιατί ένιωθε πως την άκουγαν.

 

Μια νύχτα, ένα μικρό φως άναψε πιο δυνατά από τ’ άλλα. Ήταν ένα αστέρι που την πλησίασε τόσο κοντά, που σχεδόν άγγιζε το περβάζι της.

 

«Γιατί με φώναζες τόσον καιρό;» τη ρώτησε.

 

Η Θάλεια χαμογέλασε. «Γιατί σε πίστεψα, πριν ακόμα εμφανιστείς. Και γιατί είχα ανάγκη μια ευχή.»

 

Το αστέρι χαμογέλασε πίσω. «Μια μόνο ευχή μπορώ να σου δώσω, αλλά θα την κρατήσεις για πάντα.»

 

Η Θάλεια έκλεισε τα μάτια, έβαλε το χέρι στην καρδιά της, και ψιθύρισε:

«Να μην ξεχάσω ποτέ ποια είμαι, ακόμα κι όταν όλα γύρω αλλάζουν.»

 

Το αστέρι έλαμψε δυνατά, άφησε μια μικρή λάμψη σαν δάκρυ στο χέρι της, κι εξαφανίστηκε στον ουρανό.

 

Από τότε, κάθε φορά που ο κόσμος σκοτείνιαζε, η Θάλεια έβλεπε εκείνη τη λάμψη μέσα της. Και θυμόταν πως δεν έχει σημασία αν όλα είναι γραμμένα — εκείνη θα τα διαβάσει με τη δική της φωνή.

Καληνύχτα, μικρή παραμυθένια ψυχή.

Αύριο είναι μια νέα σελίδα.

Και θα τη γράψεις εσύ.